Teresa Kujawa urodziła się 11 grudnia 1927 r. w Bydgoszczy, zmarła 28 kwietnia 2020 r. Ukończyła Technikum Kinematografii w Poznaniu oraz Wydział Pedagogiczny Państwowej Szkoły Baletowej w Warszawie. Była tancerką, pedagogiem, choreografem, reżyserem, autorytetem i kopalnią wiedzy w dziedzinie powojennej historii polskiego baletu.

Debiutowała w 1949 roku we Wrocławiu na scenie Teatru Dolnośląskiego w sztuce Słomkowy kapelusz Eugene Labiche`a w reżyserii Jerzego Waldena. W tym samym roku, po raz pierwszy, zatańczyła w suicie baletowej Paw i dziewczyna Tadeusza Szeligowskiego w choreografii Zygmunta Patkowskiego w Operze Dolnośląskiej, gdzie kreowała tytułową partię Dziewczyny. Jako tancerka pracowała w Operze Dolnośląskiej we Wrocławiu, Operze Poznańskiej, a także współpracowała z Theatre d'Art du Ballet w Paryżu, z którym podróżowała po całej Europie oraz krajach Bliskiego Wschodu i dla którego stworzyła choreografię Mała suita do muzyki Witolda Lutosławskiego.

Współpracowała również jako choreograf, aktorka i tancerka z telewizją, z wytwórniami oraz reżyserami filmowymi. Była pedagogiem w szkołach baletowych w Poznaniu, Warszawie oraz w Moskiewskiej Akademii Tańca, wykładając techniki tańca hiszpańskiego oraz polskich tańców narodowych. W swojej karierze tanecznej kreowała solistyczne partie, głównie charakterystyczne, jak: Coppelia - solo taniec hiszpański, Jezioro łabędzie, Wróżka Carabosse - Śpiąca królewna, Zarema - Fontanna Bachczyseraju, Krasawica i Cyganka - Pan Twardowski, Zosia - Z chłopa król, Tatarka - Tańce połowieckie, Łucja - Czarodziejska miłość, Kurtyzana - La Valse, Młynarka - Trójkątny kapelusz, Bernarda Alba - Dom Bernardy Alba. Była kierownikiem baletu w Operze Wrocławskiej oraz Teatrze Wielkim w Łodzi, choreografem w Teatrze Wielkim w Warszawie, Teatrze Wielkim w Poznaniu, Operze we Wrocławiu, Operze na Zamku w Szczecinie oraz w Polskim Teatrze Tańca Conrada Drzewieckiego.

W bydgoskiej Operze stworzyła choreografie do spektakli: Carmen Bizeta (1988), La vida breve de Falli (1993) oraz operetki Straussa Zemsta nietoperza (1995).